Rozmowa śródziemnomorska

źródło: archiwum autorki

Objaśnianie świata. Autorka tekstu, w wieku kilku lat, z dziadkiem, Janem Parandowskim

źródło: Corbis

Takie samo wino jak my pił kiedyś Homer. Attycki kyliks czerwonofigurowy

Naprawdę przejmujący, nawet dla dziecka, był głos mojego dziadka i wzruszenie, 
z jakim odczytywał mi pierwsze kartki tamtej książki. Była to oczywiście „Mitologia".

Całkiem niedawno w czasie medialnej nawałnicy, która przetoczyła się przez moje życie, w jednej ze stacji telewizyjnych zrobiono ze mną wywiad. Na wszelki wypadek został nagrany, a nie nadany na żywo – jak rozumiem, realizatorzy nie do końca ufali mojej spontaniczności. Dziennikarz w czasie tego nagrania zadawał mi wiele pytań, dając do zrozumienia, że tylko niektóre z nich wykorzysta w programie. Jedno z tych pytań brzmiało:

– Czy ma pani jakiś autorytet? Kto nim jest?

– Sokrates – odpowiedziałam bez wahania.

Dziennikarz zamilkł, a ja z radością czekałam na pytanie: „Dlaczego?". Od dawna mam ochotę powiedzieć coś o moim stosunku do Sokratesa, tylko że nie bardzo jest gdzie i komu, a tu nadarza się okazja medialna. Jakoś nigdy nie zdarzyło mi się usłyszeć tego imienia w medialnych dyskusjach czy na informacyjnym pasku, podobnie zresztą jak na Cezara czy Homera; może po prostu nie trafiłam na odpowiedni program?

Dziennikarz jednak nie zadał mi tego pytania – ani w ogóle żadnego. Poinformował mnie tylko:

– Pani Joanno... Sokrates nie żyje.

– Co pan powie – odpowiedziałam i tak zamknął się ten wątek rozmowy. Nie pojawił się też zresztą potem na antenie. Innymi słowy, Sokrates nie przeszedł. Dziennikarz natomiast z rosnącą troską dopytywał mnie, dlaczego jestem tak bardzo osamotniona i czy ktoś mnie może kiedyś bardzo skrzywdził. Ponieważ nie chciałam się w...