Mocne serca, a w ręku karabin

źródło: AFP

Chłopcy malowani: jeden z wielu czeczeńskich oddziałów partyzanckich. Rok 1994, przedpola Groznego

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

Chlopcy pomalowani: kandydaci do służby w Narodowych Siłach Rezerwy na poligonie w Biedrusku (2010)

źródło: Getty Images

Partyzantka jest tania, a potrafi być potęgą. Rakietowe kły wyglądają groźnie, ale to nic w porównaniu z bagnem wojny nieregularnej. Z wyczerpującym zasoby i psychikę żołnierzy armii okupacyjnej nieustannym kąsaniem dzień po dniu, noc po nocy.

Walki na Ukrainie wylały kubeł zimnej wody na głowy optymistów, którzy uważali, że wojna w Europie to wyłącznie wspomnienie przeszłości. Polska planuje kupić za ciężkie pieniądze broń ofensywną, która ma odstraszyć przeciwnika od ataku – głównie rakiety manewrujące wystrzeliwane z samolotów i okrętów podwodnych. To krok w dobrym kierunku, pod warunkiem że jest jedynie elementem szerszego planu obrony.

Rakiety są drogie, możemy ich nabyć niewiele, w razie wojny szybko je wystrzelamy, nie zadając przeciwnikowi decydującego ciosu. Tymczasem mamy pod ręką zasoby, które odstraszyłyby wroga skuteczniej niż najnowocześniejsza nawet broń – uzbrojony naród zorganizowany do wojny partyzanckiej. Trzeba tylko Polaków do niej przygotować.

Zarówno historia wojskowości, jak i przebieg najnowszych konfliktów, choćby w Czeczenii, Iraku oraz Afganistanie, pokazują, jaką potęgą potrafi być partyzantka, która jest do tego relatywnie tania. Rakietowe kły wyglądają groźnie, ale to nic w porównaniu z bagnem wojny nieregularnej. Nieustannego kąsania, dzień po dniu, noc po nocy, wyczerpującego zasoby armii i psychikę żołnierzy. Nieliczni potrafią wygrać starcie z partyzantką, a jeśli już, to za cenę ogromnych kosztów własnych albo okrucieństwa na masową skalę.

Nie ma wątpliwości, że odstraszaniem idealnym jest broń nuklearna, o czym wiedzą...