Lady śpiewająca bluesa

źródło: DRP/Getty Images

Fot. William Gottlieb

– Nigdy nikogo nie zraniłam oprócz siebie i to moja sprawa – powiedziała kiedyś Billie Holiday, której życie pełne było dramatów. Setna rocznica urodzin legendarnej wokalistki jazzowej przypada 7 kwietnia.

Cafe Society w dzielnicy Greenwich Village. Kelnerzy przestają zbierać zamówienia i roznosić drinki. Gasną światła. Zespół zaczyna grać wstęp. Nagle punktowy reflektor rozświetla w ciemnościach twarz wokalistki, która stoi skupiona, z zamkniętymi oczami. Sprawia wrażenie rozmodlonej. Zaczyna śpiewać „Strange Fruit":

Dziwny owoc rodzą południowe drzewa,

Krew jest na liściach i krew na korzeniach,

Czarne ciała kołyszą się na południowym wietrze,

Dziwny owoc zwisa z gałęzi topoli.

Śpiewała jak żadna wokalistka przed nią i po niej, przejmująco, z bólem w zranionym sercu, ale z nadzieją na miłość, której nigdy nie zaznała, choć w każdą rzucała się bezkrytycznie. Była wielką artystką, a umierała w biedzie. Leżąc w szpitalnym łóżku, została aresztowana za posiadanie narkotyków, na korytarzu przed jej pokojem dyżurowało dwóch policjantów.

Zmarła w Metropolitan Hospital 17 lipca 1959 roku. Dzień później w kościele Świętego Pawła Apostoła zmieściło się ponad 3 tysiące osób, tysiąc nie weszło do środka. W czasie mszy żałobnej w kościele panowała cisza, jakby każdy, a przyszli jej przyjaciele i znajomi, obwiniał się w duchu, że nie pomógł wielkiej śpiewaczce w walce z nałogami, nie ochronił jej. Sama nie potrafiła zadbać o siebie.

Pochowano ją na cmentarzu...