Tutsi znad Wisły

źródło: Film Miasto Ruin/producent: Muzeum Powstania Warszawskiego

„Polskie losy podczas II wojny światowej nie budzą powszechnego współczucia ani podziwu” – pisze autor tekstu. Na kadrze z filmu „Miasto ruin” rozpoznaj i wskaż: katedrę św. Jana, Teatr Wielki, Pałac Krasińskich i tereny getta

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Plus Minus

Ostatecznym zwycięzcą II wojny światowej okazały się Niemcy. O katastrofie Polski 
albo nie wiedziano, albo jej nie rozumiano.

Z Dniem Zwycięstwa od zawsze był problem. Hucznie obchodzony w Peerelu, wspomagany zmasowaną propagandą, miał utwierdzać w przekonaniu, że Polska była pełnoprawnym beneficjentem zwycięstwa, państwem, którego żołnierze przy sowieckiej pomocy zdołali pokonać Hitlera, zatykając rękami Janka Kosa z „Czterech pancernych" biało-czerwony sztandar na Bramie Brandenburskiej.

Jednak wielu Polaków zdawało sobie sprawę z tego, że zwycięstwo, które każe się im świętować, jest w istocie zwycięstwem obcej armii, że polscy żołnierze nie zdołali wyzwolić kraju i że w związku z tym nasz triumf w wojnie ma w sobie tyle samo prawdy, ile akrobacje Janka Kosa na Bramie Brandenburskiej.

Dzień Zwycięstwa był w istocie dniem zwycięstwa porządku jałtańskiego w Europie, apoteozą triumfu Stalina. Nic dziwnego, że nie przywiązywano do niego większej wagi w Europie Zachodniej. Zrozumiałe też było, że po upadku komunizmu zniknął niepostrzeżenie i bez żalu z kalendarza świąt w Polsce i pozostałych krajach byłego bloku wschodniego. Z wyjątkiem Rosji i państw posowieckich. Tam – już całkiem otwarcie – przeistoczył się w święto imperializmu rosyjskiego, którym był zresztą od samego początku.

Dień Pobiedy

W putinowskiej Rosji zwycięstwo w II wojnie światowej jest świętością, której strzeże kodeks karny. Za rozpowszechnianie wyrażających „jawny brak szacunku dla społeczeństwa...