Podnieca nas krew

autor zdjęcia: Tomasz Waszczuk

źródło: PAP

Nawet Mamed Khalidov nie zawsze fotografuje się, stojąc na deskach. Tu podczas festiwalu sztuk walki w Olsztynie, październik 2013

źródło: epa/pap

Joanna Jędrzejczyk (z prawej) podczas gali World Muay Thai Angels w roku 2013. Spocone anioły na ringu

Eksperci przekonują, że wbrew pozorom wszechstylowa walka wręcz 
(jak nazywa się też MMA) jest bezpieczniejsza 
od boksu. Zawodnicy z reguły zadają, 
a tym samym i przyjmują, 
nieporównywalnie mniej uderzeń niż pięściarze.

Najpierw oberwał pięścią w szczękę. Upadł bezwładnie. Zanim zdążył wstać, przeciwnik wziął zamach, tak jak piłkarz składający się do strzału, i z całej siły kopnął go w twarz. Następnie usiadł na nim, półprzytomnym, i bił pięściami, bez litości, za to z rządzą krwi w oczach i pianą na ustach; gdyby był bulterierem, zagryzłby na śmierć. Wydawało się, że kieruje nim zwierzęcy instynkt; bił więc bez wytchnienia, aż do utraty przytomności. Były krew, pot i łzy.

To nie opis wojny w Donbasie ani relacja z filmu akcji z Sylvestrem Stallone'em. Tak na ogół wyglądają pojedynki bijącego ostatnio rekordy popularności sportu XXI wieku, czyli MMA (Mixed Martial Arts). Sportu najbardziej brutalnego, przed którym niemal nie da się uciec, bo jest wszędzie – na ulicznych plakatach, na ustach przechodniów i pasażerów miejskich autobusów, w mediach. Na całym świecie, z każdym rokiem, jak grzyby po deszczu wyrastają nowe kluby mieszanych sztuk walki. Także w Polsce.

W wielu krajach – również u nas – MMA, czyli połączenie zapasów, boksu tajskiego i brazylijskiego dżiu-dżitsu, mają większą telewizyjną oglądalność niż boks zawodowy. W 2009 roku walkę na zasadach MMA pomiędzy Mariuszem Pudzianowskim a Marcinem Najmanem obejrzało na antenie Polsatu 6 mln telewidzów.

– Brutalizacja życia może być powodem popularności tego sportu. W...