Najpiękniejsze góry świata

autor zdjęcia: Robert Wittek

źródło: Plus Minus

Reliktowa sosna na Sokolicy – bohaterka najczęściej reprodukowanych zdjęć z Pienin

źródło: 123RF

Castrum de Dunajecz, Nedecvár, czyli Zamek w Niedzicy

autor zdjęcia: Robert Wittek

źródło: Plus Minus

Wiry w głównym nurcie Dunajca. Kapok nie wystarczy

autor zdjęcia: Bogusław Chrabota

źródło: Plus Minus

Spiska riwiera, Grand Canyon i – godne pochwały – łąki umajone, wszystko na kilkudziesięciu kilometrach kwadratowych

autor zdjęcia: Robert Wittek

źródło: Plus Minus

Są Pieniny dla miłośników widoków, zabytków, spływów i rydzów – i te dla samotników.

Pieniny są maleńkie: Beskidy przy nich to cała prowincja, a Tatry to Himalaje. Ale jednak to one uchodzą za najbardziej przyjazne polskie góry. Są słoneczne i rodzinne. Stwórca cudownie wyważył w nich proporcje między grozą piętrzących się skał i sielanką jak z obrazka na ścianie. Raptem kilkanaście kilometrów wapiennych wzgórz. I cała ta przebogata przyroda, jakby ktoś zamknął u siebie w ogrodzie Półwysep Apeniński. Garść przyrody z Alp, trochę z toskańskich nizin, motyle i skrzące się barwami kwiatów łąki. Trudno zapomnieć te krajobrazy. Trudno tu nie wracać.

Ja wracam już dobre czterdzieści kilka lat. Kiedyś, przed czterema dekadami, góry rozkładały się jak skrzydła ołtarza po dwóch stronach bajkowej doliny Dunajca. Była dość szeroka, z obu stron pokryte wapiennym kruszywem łąki, a pośrodku bystry potok, jakim była wtedy rzeka. Przepływała przez tradycyjne góralskie wioski z drewnianymi kościółkami, modrzewiowymi chatami i chutorami. Zawsze mnie fascynowało, że wiele z nich nosi poniemieckie nazwy. Dursztyn, Falsztyn, Frydman: ślady po niemieckim osadnictwie z XVI wieku. Nawet nazwa całego regionu nie brzmi całkiem z polska: Spisz. Po łacinie – Scepusium, po niemiecku – Zips. Kto wymyślił obecną nazwę? Węgrzy? Jest taka hipoteza. Przez wieki Spisz był granicą dwóch królestw. Polskiego i węgierskiego. Ale nie tylko one rościły sobie do niego...