Design nie musi być na pokaz

źródło: View Pictures/UIG via Getty Images

Ażurowy motyw wycinanki ścian polskiego pawilonu na Expo w Szanghaju w 2010 roku.

źródło: materiały prasowe

Wystawa Retrospekcje. Inspiracja sztuką użytkową PRL we współczesnym wydaniu.

źródło: Rzeczpospolita

Etnodesign. Nowe życie motywów łowickich.

Design, cokolwiek to słowo znaczy, jest modny. Lampa, krzesło, kanapa czy gadżet mają być drogie, widoczne i z nazwiskiem kogoś znanego.

Antyki są niemodne, westchnął ponuro znajomy antykwariusz, który jeszcze do niedawna z powodzeniem sprzedawał w internecie polskie meble dziewiętnastowieczne, ze szczególnym uwzględnieniem biedermeieru. Dzisiaj interes spsiał.

– Piękny mebel już się nie podoba, wszyscy chcą teraz mieć w domu design. Nieważne co, byle z nazwiskiem. Widziała pani stołek Zięty? Czy sam fakt, że coś wygląda, jakby spadł na to meteoryt o wadze dwóch ton, upoważnia, żeby kosztowało dwa tysiące?

Design, cokolwiek to słowo znaczy, jest modny. Lampa, krzesło, kanapa czy gadżet mają być kupione w „designerskim" sklepie, raczej nie w Ikei – tam jest za tanio i za banalnie. Designerskie ma być niekoniecznie użytkowe, ale za to drogie, widoczne i z nazwiskiem kogoś znanego.

Byłam niedawno na otwarciu mieszkania znajomych zamożnych trzydziestoparolatków. Dwie pensje, dzieci brak, tryb życia singielski. Mieszkanie odziedziczone po dziadkach w pięknej kamienicy z lat 20. Ściany odarte z tynku, cegła pomalowana na biało. Włoska kanapa, niski stolik zrobiony ze starych wiejskich drzwi przykrytych szkłem. Ukoronowaniem salonu jest niski kredens na cienkich nóżkach na wysoki połysk. Mebel z lat 60., kupiony w sklepie z rzeczami z PRL. Trochę żart, trochę serio, bo ten bufet, część kompletu jadalnego z czasów Gomułki, po okresie deprecjacji w latach 90. doczekał się awansu w (niektórych) kręgach...