Jak koronka z Koniakowa

źródło: 123RF

źródło: 123RF

Castello Sforzesco: siedziba godna księcia

źródło: Wikipedia

Nawet Michał Anioł nie wzywa tak do modlitwy jak „Martwy Chrystus” Andrei Mantegni

źródło: 123RF

Katedra na 52 filarach

Mediolańska katedra miała być summą średniowiecznej architektury, a ukończono ją w wieku XIX. Dlatego przeszła do historii budownictwa jako wyczyn.

Wieczorem zobaczyliśmy katedrę. Jest jak wykrochmalona koronka z Koniakowa: mocno wbita w ziemię sterczy sprężyście, kalecząc niebo białym marmurem sterczyn. Fasada jest tak szeroka, że zasłania resztę budowli, dzięki czemu wydaje się, że świątynia jest dwuwymiarowa, jak dekoracja w teatrze.

Zanim dojdzie się do placu, trafia się na tak zbity tłum na Corso Porta Romana, że wygląda na demonstrację, a to tylko sobota. Sama katedra – największa, jaką można sobie wyobrazić – wieczorem niknie, przytłoczona światłami Galerii Vittorio Emanuele II z lewej i gigantyczną plazmą po prawej. XIX-wieczny charme sklepowej hali nie rzuca się tak w oczy, ale ekran telewizyjny wysokości kilku pięter, nadający reklamy torebek, ciuchów oraz imprez rozrywkowych, jest nie do zignorowania nawet przy natężonej woli i największej miłości do katedr. Zmieniające się kolory i intensywność światła bijącego z plazmy urządzało coś w rodzaju son et lumière, którym zachwycał się Herbert w Chartres (nie wiem zresztą, dlaczego; przecież to jest okropne!).

Na plac wychodziła kolejka. Sprawdziliśmy. Ludzie stali do pobliskiego Palazzo Reale, gdzie pokazywano wystawę Dalego otwartą do 22.30. Popatrzeliśmy z niedowierzaniem: ostatni w kolejce mogli nie doczekać, bo kasę zamykają o 21! Atmosfera była trochę jak podczas „nocy muzeów", którą trzeba organizować, aby niektórzy raz do roku namówili się ze...