Mięśniak z „klamką”? Nie ten adres

źródło: Rzeczpospolita

Po co mieć broń? Jedna z odpowiedzi w moim przypadku brzmi: przez przekorę. Przekorę wobec lewackich mitów, że obywatelowi broni mieć nie wolno, że każdy jej posiadacz stanowi zagrożenie, że broń w prywatnych rękach to masakry na każdym rogu. Wreszcie, że monopol na przymus i obronę przed zagrożeniem ma mieć państwo, a obywatel ma biernie czekać, aż nadejdzie pomoc.

Pamiętam doskonale, gdzie i w jakich okolicznościach strzelałem po raz pierwszy. Było to w czerwcu 2013 r. podczas promocji książki byłego policjanta Dariusza Lorantego, którą wydawnictwo Fronda zorganizowało właśnie na strzelnicy. Był to obiekt ulokowany w podziemiu, obok basenów Warszawianki, wówczas należący do Klubu Strzeleckiego AGVO (dziś klub ma siedzibę w znacznie nowocześniejszej, nowo wybudowanej strzelnicy przy Puławskiej). Stres był spory, na tyle duży, że nie pamiętam nawet, z jakiej broni strzelałem. Prawdopodobnie był to któryś z modeli bardzo popularnego glocka – marki, z którą zetknął się każdy początkujący strzelec.

Każdy, kto chciał wziąć udział w zaimprowizowanej rywalizacji pod ścisłym nadzorem instruktora, miał bodaj dziesięć strzałów. Dla najlepszego uczestnika przewidziano nagrody, nie pamiętam już jakie, zwłaszcza że nie miałem szans na zwycięstwo, nie mając pojęcia o tym, jak uzyskać choćby przyzwoite skupienie nawet na niewielkiej odległości 12 metrów. Zdaje się natomiast, że przynajmniej wszystkie strzały trafiły w tarczę.

Dla większości obecnych był to zapewne jednorazowy epizod. Ja natomiast nabrałem ochoty, żeby pójść za ciosem. Kilka tygodni później zapisałem się na „kurs obsługi broni palnej" w jednej z podwarszawskich strzelnic. W niewielkiej piwnicy było nas pięcioro, w tym jedna dziewczyna. Wszyscy mocno...