Jak pan mógł to zrobić generałowi?

autor zdjęcia: Erazm Ciołek

źródło: Forum

W latach 1971–79 Jacek Maziarski był członkiem redakcji tygodnika „Polityka”. Na zdjęciu stoi obok Jerzego Urbana. Z lewej u góry Daniel Passent, z prawej Mieczysław Rakowski i Adam Krzemiński.

źródło: PAP

Wrzesień 1981 r. Jacek Maziarski wypowiada się na temat zbliżającego się I Zjazdu Delegatów NSZZ Solidarność

Podczas stanu wojennego czytelnik „Życia Warszawy" mógł natrafić na nietypowe ogłoszenie: „Szukam uczciwej pracy. Jacek Maziarski". Znany dziennikarz znalazł ją ostatecznie w antykwariacie.

Maziarski z wykształcenia był polonistą. Na czas jego studiów na Uniwersytecie Jagiellońskim przypadły wydarzenia Października '56. Był wówczas związany z krakowskim środowiskiem studenckim, które tworzyło Polityczny Ośrodek Lewicy Akademickiej. Mogłoby to wskazywać, że bliskie były mu rewolucyjne poglądy marksistowskie (ale pozostające w kontrze do rzeczywistości PRL), bliskie rewizjonistom krytykujących praktykę systemu, a nie wyznawaną ideologię. Może jednak po prostu był w takim kręgu towarzyskim albo właśnie to środowisko dawało wówczas możliwość zaangażowania się na rzecz demokratyzacji systemu? Językiem polityki, z którego korzystała wówczas zbuntowana młodzież, na ogół był marksizm; inny język, jeżeli chciało się politykę w Polsce prowadzić oficjalnie, właściwie nie funkcjonował. Maziarski w 1957 r. brał udział w protestach przeciwko likwidacji „Po Prostu", czyli słynnego tygodnika zbuntowanej młodzieży. W tym samym roku zadebiutował na łamach „Tygodnika Powszechnego", którego konotacje ideowe były już zupełnie inne.

Po studiach kariera Maziarskiego biegła przez długi czas dwoma równoległymi ścieżkami: dziennikarską i naukową. W 1967 r. obronił doktorat z teorii literatury. Dotyczył on reportażu, który w latach 60. w Polsce przeżywał niezwykły rozkwit, być może największy w historii, niezależnie od ograniczeń cenzury. W tej i kolejnej dekadzie...