Liban momentami przypomina mi Polskę

autor zdjęcia: Adrian Robak

źródło: Rzeczpospolita

Rana Gabi, szefowa misji PCPM w Libanie.

Polacy pomagają na miejscu. Sytuacja uchodźców jest dramatyczna, ale nie sądzę, by rozwiązanie ich problemów było w Europie. Pochodzę z rodziny o tradycjach podobnych do polskich, a i tak nad Wisłą miałam problemy z integracją - mówi Rana Gabi, szefowa misji PCPM w Libanie.

Plus Minus: Gdy słyszysz słowo „wojna", to co ci się przypomina?

Dzieciństwo, gdy nie mogliśmy iść do szkoły, gdy zostawialiśmy uchylone okna, by szyby nie pękały przy bombardowaniu. Szukało się bezpiecznego miejsca, w którym zbierzemy się razem z sąsiadami, ale też z zupełnie obcymi osobami. Strach i zawieszenie w oczekiwaniu na to, co może się zdarzyć. I nadzieja na powrót do normalności.

Dziś zajmujesz się wojną w wymiarze praktycznym.

Wojna to dla mnie stan odczłowieczenia, do którego doprowadzają silniejsi. Stan zupełnie nie do usprawiedliwienia. Destrukcja i wyzysk. Nieakceptowalna utrata bliskich, ucieczka z domu bez czasu na zapakowanie rzeczy, do których jest się przywiązanym. Znalezienie się bez pracy w obcym miejscu, gdzie nie wszyscy są ci życzliwi. Samotność.

„TO jest podobne do myśli bezdomnego, kiedy idzie po mroźnym, obcym mieście" – pisał Czesław Miłosz.

Jak słyszysz o tym wszystkim, odzywa się altruizm. Chcę wierzyć, że altruizm jest czymś naturalnym nawet dla tych, którym wojna nie kojarzy się z niczym osobistym ani nawet z historią własnego narodu.

A ta w Syrii?

Taka sama jak wszędzie. Wojenne mechanizmy są niezależne od szerokości geograficznej. Pewnie twoja babcia czy dziadek mają podobne wspomnienia. Człowiek, który w czasach...