Państwowy produkt drugiej jakości

źródło: Getty Images

Większość dzisiejszej kultury to łatwy kicz, obniżona do poziomu mas imitacja sztuki. To jednak permanentny stan rzeczy. 
Dlatego kulturę, z małymi wyjątkami, warto pozostawić samej sobie. Artysta poradzi sobie bez pomocy państwa.

W „Plusie Minusie" z 28–29 kwietnia profesor Andrzej Szahaj skrytykował obecny polski kapitalizm, zdolny tylko do zaspokajania przyziemnych komercyjnych pragnień mas, a niezainteresowany kulturą wysoką. Na rynek kultury, który sam sobie nie radzi, musi według profesora wkroczyć państwo, żeby za pomocą „miękkiego autorytaryzmu", przyznając dotacje z zachowaniem ścisłych standardów, przywrócić równowagę.

Zgadzam się z sądami autora o słabości dzisiejszej kultury. Jednak nie mogę się zgodzić z zaproponowanym przez Szahaja lekarstwem – uważam, że interwencja państwa pogłębi już i tak istniejące problemy. Aby podjąć polemikę, muszę najpierw obalić poszczególne sądy.

Kto ogląda telewizję, a kto nie?

Sytuacja w kulturze z pewnością nie jest dobra, ale cóż, to nieprawda, że – jak twierdzi Szahaj – wszyscy oglądają telewizję. Wielu młodych ludzi jej nie ogląda i trudno się dziwić – telewizja zarówno komercyjna, jak i publiczna jest nakierowana na odbiorcę w średnim lub starszym wieku (chociaż programy są często „młodzieńcze"). Marzy o kliencie, który przemieszcza się tylko między telewizorem i sklepem. Wszystkie telewizje są jednakowo paternalistyczne, miłe, miękkie, wrzaskliwe, wyestetyzowane. Młodych to drażni, bo też głównie młodzi jak dotąd robili coś nowego w świecie.

Młodzi częściej oglądają na ekranie...