Pani od dobrych manier

źródło: materiały prasowe

Wczesne rysunki świadczą o klasie Janiny Ipohorskiej: są zarazem cięte i nieobraźliwe, komentują gwałtowne zmiany społeczne, nie przekraczając granicy dobrego smaku. Widać, z jaką ironią autorka podchodzi do „nowych elit".

Współzałożycielka i wicenaczelna „Przekroju". Redaktorka, autorka tekstów, tłumaczka, korektorka, a także malarka, ilustratorka, scenografka i kostiumografka teatralna. Przez kilka dekad udzielała Polakom lekcji dobrych obyczajów w cotygodniowej rubryce „Demokratyczny savoir-vivre". Tak naprawdę uczyła czegoś więcej niż manier: zdrowego rozsądku, asertywności, umiejętności dostosowania się do okoliczności, którą dzisiaj nazwalibyśmy inteligencją emocjonalną. Przede wszystkim zaś uczyła życzliwości, którą uważała za istotniejszą niż zmieniające się z biegiem lat towarzyskie konwenanse i formułki. Sama była wcieleniem rozsądku, spokoju, taktu. Oraz dyskrecji. Pod wieloma względami jej rola w redakcji „Przekroju" była porównywalna do tej, którą pełnił Marian Eile. Ale podczas gdy redaktor naczelny stał się dla polskiej kultury postacią niemal legendarną, ona pozostała – z własnego wyboru – w cieniu. Losy tych dwojga były jednak ze sobą splecione tak ściśle, że trudno jest opowiadać o Ipohorskiej, nie mówiąc o Eilem.

Przez całe życie kryła się za męskimi pseudonimami. Jako Jan Kamyczek tworzyła humorystyczne rysunki, rubrykę o modzie, felietony obyczajowe i oczywiście „Demokratyczny savoir-vivre", wydany w formie książkowej pod tytułem „Grzeczność na co dzień" i „Savoir-vivre dla nastolatków". Jako Alojzy Kaczanowski napisała scenariusz...