Drgania duszy prezesa

autor zdjęcia: Andrzej Iwańczuk

źródło: reporter

Jarosław Kaczyński i Zbigniew Ziobro podczas pierwszego posiedzenia nowego Sejmu, 12 listopada 2019 r.

PIOTR ZAREMBA Kiedy wojna w koalicji się rozkręcała, jeden z prominentnych polityków PiS Krzysztof Sobolewski napisał na Twitterze: „Musi to na Rusi. A w Polsce jak Jarosław Kaczyński chce". Ale przecież gdyby on naprawdę miał taką moc, pozbyłby się Ziobry.

Na początek pierwsza impresja: zdziwienie. Coś, co jawiło się jako dramatyczne polityczne starcie, wręcz szekspirowski pojedynek między dwoma politykami, jednym potężnym i drugim aspirującym do potęgi, kończy się dziwnym załamaniem akcji. Tak jakby autor scenariusza nie miał pomysłu na zakończenie.

Już kilka dni temu pisałem, że to remis. Taki szary, kontrastujący z nieco kiczowatym, romantycznym patosem prawicowej polityki. Ale miałem wrażenie, że z lekkim wskazaniem na Jarosława Kaczyńskiego. Zbigniew Ziobro jawił mi się jako polityk, który przypuścił szarżę, z której nic tak naprawdę nie wyniknie. Próbował stworzyć wrażenie, że ma jakiś cel, że gdzieś się gwałtownie przepycha, do czegoś dąży, ba, jest tuż-tuż. A pozostał w tym samym miejscu, zdemaskowany, że nie ma alternatywnych pomysłów na własną przyszłość poza robieniem hałasu. Następnym razem ten hałas, jeśli się nań odważy, będzie odbierany jako podwójnie niewiarygodny.

Ale po namyśle cofam wskazanie na Prezesa. Bo przecież fakt, że Ziobro nie został ukarany, że dostał właściwie wszystko, co miał dostać już w koalicyjnych negocjacjach przed awanturą, do reszty rozwiewa wrażenie zwycięstwa Kaczyńskiego. Patriarcha rozpętał atomową wojnę po to, aby w końcu niczego nie zburzyć. Nawet wiceminister z Solidarnej Polski Janusz Kowalski ma zostać na swoim stanowisku. A dopiero co podrażnił Kaczyńskiego nazywaniem premiera Morawieckiego...