Na pohybel gołębiarzom

Poznałem go przed kilkoma tygodniami i od tamtej pory myślę o nim każdego wieczora. Jest pierwszym hodowcą gołębi, jakiego spotkałem, więc nie wiem, czy to jego prywatny rytuał czy może powszechnie praktykowany w tym fachu zwyczaj. Codziennie na chwilę przed zachodem słońca otwiera wszystkie klatki, opiera się plecami o drzewo i przez kilkadziesiąt minut wpatruje się w krążące wokół jego domu ptaki. Chwilami znikają za którymś z pagórków, ale już za moment odzywa się harmonijny szum setek par skrzydeł. Trudno powiedzieć, co napełnia go większą dumą i spokojem – to, że są takie zgodne i piękne, czy pewność, że zawsze wrócą, skąd wyleciały. Zadowolą się tymi kilkoma chwilami swobody, czegoś więcej niż tylko bezpieczeństwo i wygoda klatki, lotu, do którego przecież zostały stworzone.

Mieszkając w Krakowie, łatwo można zapomnieć, dlaczego właśnie gołąb. Ba, dość szybko zaczyna się podejrzewać, że przedstawianie Ducha Świętego w postaci tego latającego szczura jest właśnie jednym z grzechów przeciwko trzeciej osobie Trójcy Świętej, które – jak grozi Ewangelia – nigdy nie mają być przebaczone. Ale za każdym przelotem nad moją głowę śnieżnobiałej szumiącej chmury zaczynam to rozumieć. Poza jednym szczegółem. Duch tchnie, gdzie chce, one znają tylko jedną drogę i cel. Ta sama pora, w zależności od miesiąca chwila przed lub po zachodzie słońca, jest tą, w której my również zgodnie...