Ocalić wspomnienia, których nie ma

źródło: materiały prasowe

Mamy taki układ, że on nie wie, co u mnie, a ja nie wiem, co u niego – odpowiada Ola, gdy ktoś ją pyta o ojca. To nie poza. Ojciec od lat mieszka w Wielkiej Brytanii. Owszem, przysyła pieniądze, żeby utrzymać żonę, niepełnosprawnego syna i córkę. Obiecał nawet, że jak Ola zrobi prawo jazdy, to sfinansuje jej zakup samochodu. Ale nie utrzymują kontaktu nawet na Skypie. Tak jest do czasu, gdy ktoś dzwoni z Irlandii. Ojciec nie żyje. Zginął w pracy przygnieciony kontenerem. Siedemnastoletnia Ola, która nigdy dotąd nawet nie leciała samolotem – jedyna w rodzinie mówiąca po angielsku – musi pojechać do Dublina, by załatwić formalności i sprowadzić zwłoki.

W „Jak najdalej stąd" Piotr Domalewski wraca do tematów, które zawsze były dla niego ważne. Przygląda się trudnym związkom rodzinnym, portretuje ludzi, którzy nie nadążyli za transformacją, zostając ze swoimi rozbudzonymi ambicjami w świecie bez perspektyw. Mówi o cenie, jaką trzeba często zapłacić, gdy w obcym kraju szuka się szansy na lepsze życie.

Już w trzydziestominutowym „60 kilo niczego" Domalewski pokazywał tragedię emigranta, który ma wypadek w kopalni kruszców, a zawiezienie go do szpitala oznacza kłopoty dla firmy. Z kolei w jego pełnometrażowym debiucie „Cicha noc" młody emigrant przyjeżdżał z Zachodu do rodzinnej...