Odjaniepawlone pokolenie

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Nieznane

Gdy Kościół traci znaczenie i wiarygodność, pierwszą ofiarą pada ten, kto jest jego symbolem. A sposobem na uzdrowienie pamięci o Janie Pawle II na pewno nie jest jeszcze więcej cytatów z papieża, więcej pomników ani więcej kremówek.

2 kwietnia 2005 r. o 21.37 Jan Paweł II „odszedł do domu Ojca”, jak wówczas mówili nawet niewierzący. Na moment zamarł świat, a później ludzie wyszli na ulice, zapalili miliony zniczy, ruszyli do świątyń, niekiedy zmuszając duchownych, by je otworzyli. Moja najstarsza córka miała wówczas nieco ponad rok. Gdy wychodziłem z domu, biegłem do pracy (z której nie wychodziłem aż do wyboru Benedykta XVI), rzuciłem jeszcze w drzwiach do żony, że trochę mi żal, bo córka nigdy nie doświadczy tego, co „nam się przydarzyło” z Janem Pawłem II.

Potem, na kolejnych spotkaniach, debatach, panelach, rozmawialiśmy o tym, jak „pokolenia JP2” (ileż tekstów, także moich, powstało na ten temat) mają przekazać swoje doświadczenie dalej, jak zachować żywą pamięć o Janie Pawle II. Zastanawialiśmy się, jak sprawić, by „teologiczna bomba atomowa z opóźnionym zapłonem”, jaką zdaniem amerykańskiego biografa polskiego papieża George’a Weigla miała być „teologia ciała”, rzeczywiście przemieniała nasze myślenie i odczuwanie.

Doświadczenie, którego nie udało się przekazać

Błyskawiczna beatyfikacja i późniejsza kanonizacja JPII, a także wyraźne opóźnienie procesów sekularyzacyjnych w Polsce względem Zachodu Europy sprawiały, że jeszcze przez wiele lat mogło się wydawać, że „niekoronowany król Polski” (by posłużyć się kapitalnym sformułowaniem Dariusza...