Katolicka wyprawa w nieznane

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Rzeczpospolita

Kościół małych wspólnot, który przepowiadał przed laty ks. Joseph Ratzinger, to nie jest zaproszenie do budowania chrześcijańskiej sekty, zamkniętej na świat grupy „czystych”, w której przechowa się dawne formy. To zachęta do wyruszenia w drogę ku nowemu.

Zmiana dokonuje się na naszych oczach. Kościół wielkich liczb, w którym religijność była dziedziczona i wysysana z mlekiem matki, a instytucje kościelne były potęgą, odchodzi w przeszłość. Seminaria świecą pustkami, powoli zaczyna się proces ich łączenia (choć jeszcze całkiem niedawno w każdej, najmniejszej nawet diecezji wydawano gigantyczne pieniądze, by wybudować potężny budynek, który je pomieści); postulaty i nowicjaty zgromadzeń żeńskich opustoszały już jakiś czas temu.

Spada odsetek młodych uczęszczających na religię. W roku 2010 r. udział w lekcjach religii deklarowało 93 proc. uczniów w wieku 17–19 lat, obecnie jest to już tylko 54 proc. Jeszcze bardziej dramatyczne są wskaźniki praktyk religijnych wśród ludzi młodych. W 1992 r. – w omawianej grupie wiekowej – udział we mszy św. co najmniej raz w tygodniu deklarowało 69 proc., a w 2021 r. – 23 proc. W całości populacji jest tylko nieco lepiej. Liczba deklarujących się jako wierzący spadła z 94 do 84 proc., a jako praktykujący regularnie – z niemal 70 proc. do niespełna 42 proc. (dane z najnowszego raportu CBOS). Można oczywiście, i część przychylnych Kościołowi obserwatorów to robi, pocieszać się myślą, że u nas jest zdecydowanie lepiej niż w krajach zachodnich, że proces sekularyzacji nie dotknął nas w takim stopniu, jak choćby Irlandii. To prawda, ale proces, jaki obecnie obserwujemy, ma charakter...