Coraz mniej ludzi chce zrozumieć

autor zdjęcia: Dimitar DILKOFF/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Po wydarzeniach w Buczy, wiadomościach o zgwałconych dzieciach i masowych grobach nie powinno już być miejsca na rozważania, jak sprawić, by prezydent Rosji wyszedł z wojny z twarzą. On już ją stracił. Na zdjęciu Wołodymyr Kowaliow, mieszkaniec wsi Posad-Pokrowske w obwodzie chersońskim, przewozi rowerem zebrany chrust do ogrzewania i gotowania

Wiele osób na świecie rozmywa obecnie odpowiedzialność za wybuch wojny. Mówią, że prawda zawsze leży pośrodku, a wróg Rosji podszedł zbyt blisko.

25 lutego 2022 roku żołnierze rosyjscy weszli do wioski Mała Rogań w okolicy Charkowa. Olga ukrywała się z córeczką i matką w piwnicach szkoły. Żołnierz ro­syjski wszedł do piwnicy i kazał mieszkańcom ustawić się w szeregu. Zabrał Olgę do jednej z klas na drugim piętrze. Podczas gwałtu celował bronią w jej skroń. Po wszystkim oznajmił, że przypomina mu koleżankę ze szkoły. Gdy gwałcił po raz drugi, równocześnie rozcinał nożem skórę na jej szyi.

To jedno z doświadczeń wojennych zawartych w raporcie Human Rights Watch.

„Moja córka ma prawie 18 lat. Nie chcę nawet o tym myśleć, ale gdyby coś jej się stało, nie wystarczyłoby mi, że atak został odparty, że żołnierze uciekli. Szukałbym ich i znalazł, dopiero wtedy poczułbym zwycięstwo” – mówi prezydent Wołodymyr Zełenski w wywiadzie przeprowa­dzonym przez Anne Applebaum i Jeffreya Goldberga. Gdy rozmówcy dopytują, co dokładnie zrobiłby odnalezionym sprawcom, prezydent odpowiada: „Nie wiem, wszystko”.

Tydzień temu na stronie vogue.pl pisałam o słowach papieża: „Wszyscy jesteśmy winni”. Bo mocno wierzę, że wszystko zaczyna się od słów. Wzbudzanie poczucia winy wśród bitych i gwałconych ma długą tradycję w róż­nych kulturach. Z poczuciem winy mierzyło się wielu zgwałconych chłopców z sierocińca w Zabrzu, który opisałam w książce „Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?”....