Cywilizacja ratunku

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Rzeczpospolita

Czy powszechne deklarowanie chęci obrony życia jest dowodem, że faktycznie go bronimy?

W niedzielę 8 czerwca 2014 r. Johann Westhauser, 52-letni naukowiec z Karlsruhe Technology Institute, został zraniony w głowę przez spadającą skałę w najgłębszej jaskini Niemiec. Wypadek miał miejsce na głębokości 950 m i 6,5 km od wejścia do jaskini. Natychmiast przystąpiono do akcji ratunkowej, spodziewając się zakończyć ją do środy. Niestety, poważne rany Westhausera i trudny układ korytarzy jaskini ze 180-metrowym pionowym szybem i zaciskami spowodowały, że akcja ratunkowa trwała znacznie dłużej. Ostatecznie rannego naukowca wydostano z jaskini dwunastego dnia po wypadku i przetransportowano do szpitala w Murnau w Bawarii.

Podczas konferencji prasowej Norbert Heiland z bawarskich służb ratunkowych stwierdził, że akcja otworzyła „nowy rozdział w historii alpinizmu”. Wcześniej uważano przeprowadzenie misji ratunkowej na głębokości 1000 m za niemożliwą. Lider szwajcarskiego zespołu ratowniczego Andy Scheurer stwierdził, że w trakcie akcji grupy ratownicze z różnych krajów „stworzyły jedną wielką rodzinę”, a przedstawiciel Austrii wyznał, że „nawet najtwardsi chłopcy mieli łzy w oczach”, kiedy zespół ratunkowy wyłonił się na światło dzienne.

W operacji zaangażowanych było w sumie 728 osób z pięciu krajów. Jej koszt wyniósł kilka milionów euro.

Słowa się nie liczą

Podobne relacje przepełniają nas podziwem dla niosących...