To, co wydajemy na cele osobiste, nie jest kosztem podatkowym

Fiskus często twierdzi, że wydatek nie jest związany z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, a przez to nie może być rozliczony jako koszt podatkowy. Nie dotyczy to wyłącznie garniturów bez firmowego logo.

Spora część sporów toczonych przez podatników z organami podatkowymi dotyczy zakwestionowania określonych wydatków jako kosztów podatkowych. Definicja kosztu uzyskania przychodu, zawarta w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, daje możliwość uznania za koszt każdego wydatku, który spełnia wskazane kryteria. W wielu sytuacjach fiskus dokonuje jednak odmiennej niż podatnik oceny. Czym zatem należy kierować się przy ocenie kosztu jako podatkowego?

Konieczne warunki

Odwołując się do utrwalonego orzecznictwa sądowego należy stwierdzić, że przesłanki uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu są następujące:

∑ wydatek powinien być rzeczywiście (definitywnie) poniesiony przez podatnika,

∑ nie może znajdować się w katalogu określonym w art. 23 ustawy o PIT,

∑ powinien pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

∑ winien zostać poniesiony w celu uzyskania przychodów bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów

∑ i być właściwie udokumentowany (takie przesłanki znajdziemy m.in. w uzasadnieniu wyroku NSA z 9 czerwca 2022 r., sygn. II FSK 2710/19).

W praktyce najwięcej kłopotu stwarzają przesłanki trzecia i czwarta, tj. związku wydatku z prowadzoną działalnością i celu przeznaczenia wydatku. Często organy skarbowe uznają, że wydatek powinien być traktowany jako poniesiony na...