Jeźdźcy ciszy

autor zdjęcia: Wellcome Library, London. Wellcome Images

źródło: Rzeczpospolita

Pojawienie się jednośladów godziło także w interesy tych, których zarobek zależał od koni. Satyryczna rycina z 1819 roku, czyli apogeum welocypedowej gorączki w Anglii, przedstawia kowala i weterynarza, którzy biorą odwet nad tym ostatnim krzykiem mody, niepotrzebującym ani podkuwania, ani leczenia

źródło: Rzeczpospolita

Pierwsi cykliści, którzy jazdy uczyli się już jako dorośli, wyklinali rowery za nieokiełznanie godne ogierów.

P rzez tysiące lat kultury pochodowi cywilizacji towarzyszył akompaniament końskich kopyt. Niczym metronom odmierzały one czas podróży i wybijały jej rytm: patataj, patataj, patataj. Dzwoniły w ciszy wiejskich dróg, tworzyły akustyczne tło miejskiego gwaru na ulicznym bruku. Był to dźwięk przyjemny dla ucha: „O, tętencie koński! Czarowna muzyko/ Przez ziemię wydarta podkutym kopytom” – opiewał go poeta Will H. Ogilvie. Bywał to także dźwięk straszliwy, zapowiedź śmierci, jak w Księdze Jeremiasza: „Wtedy ludzie krzyk podniosą/ i wyć będą wszyscy mieszkańcy ziemi/ na odgłos tętentu kopyt jego koni,/ dudnienia jego rydwanów, terkotu ich kół”. Dźwięk ów, cokolwiek by zwiastował, był wszechobecny i nieubłagany. Podróży drogą lądową nieodmiennie towarzyszył odgłos końskich kopyt.

Rower oferował trudną do wyobrażenia odmianę – możliwość szybkiego przemieszczania się w ciszy. Jeździec mknął przez świat na toczących się niemal bezdźwięcznie kołach. Rowery cichcem zakradły się w XIX stulecie. „Jest coś dziwnego, wręcz niezwykłego, w bezgłośnym pędzie rowerzysty, który pojawia się, przemyka obok i rozpływa w powietrzu” – odnotował w 1891 roku pewien dziennikarz. Dziś zaskakujące jest raczej odkrycie, jak wielu ze świadków narodzin roweru dziwowało się nad jego dźwiękiem – a raczej bezdźwięcznością. Uważano, że ta właściwość nowego wynalazku może odmienić społeczeństwo. W 1892 roku pewien...