Takiej jej nie znaliście

autor zdjęcia: PAP/Afa Pixx/Krzysztof Wellman

źródło: Rzeczpospolita

Kora była wyjątkowa również na tle wielu męskich zespołów debiutujących w początkach lat 80.

źródło: Rzeczpospolita

„Się żyje. Kora”, biografia Katarzyny Kubisiowskiej w blisko pięć lat po śmierci wokalistki Maanamu, portretuje burzliwe, złożone życie jednej z najważniejszych polskich artystek.

Taka szczera książka, choć autorka z pewnością wie o wiele więcej, była bardzo potrzebna, żeby pamięć o nieszablonowej gwieździe nie zmieniła się w fałszywy pomnik w stylu, który Witold Gombrowicz opisałby: „Kora wielką poetką była”.

Była i wciąż pozostaje wpływowa – tylko ostatnio jej wiersze i piosenki nagrali na płytach Natalia Przybysz i Ralph Kamiński. Wypłaszczony portret kompletnie do niej nie pasuje również dlatego, że zyskała sławę i popularność, żyjąc według zasad kontrkultury, najpierw hipisowskiej, a potem punkowej. Zmienna, kontrowersyjna, nieobliczalna – nie po to łamała tabu, by była tabuizowana. Tak ją odbieraliśmy co najmniej od czasu, gdy występem Maanamu na festiwalu opolskim w czerwcu 1980 r., który transmitowała dla milionów telewizja, rozpoczęła w kulturze polskiej to, co kilka miesięcy później Solidarność w życiu politycznym i społecznym Polski – zaczęła rozsadzać komunizm od środka. Mentalnie, obyczajowo, demonstracją swojej wolności.

Bez miłości

Miałem okazję być na pierwszym dużym koncercie Maanamu w Warszawie w Sali Kongresowej w październiku 1981 r. na Rock Jamboree, a potem na wielu innych, i gdy już jako dziennikarz poznawałem wokalistkę od kulis, zdarzyło mi się przeżyć co najmniej kilka zdziwień i zaskoczeń. Jeszcze w latach 90. wokół...