Wszystkie Twarze prezesa Banasia

autor zdjęcia: PAP/Paweł Supernak

źródło: Rzeczpospolita

Prezes NIK teraz w uścisku z Konfederacją. Marian Banaś i Sławomir Mentzen na wspólnej konferencji przed siedzibą Izby w Warszawie, 27 lipca 2023 r.

Marian Banaś doprowadził do ostatecznej zapaści autorytetu tak ważnej instytucji, jaką jest Najwyższa Izba Kontroli. A przy okazji wraz z PiS i całą opozycją udzielił nam niezwykłej lekcji relatywizmu.

Epopeja prezesa Najwyższej Izby Kontroli Mariana Banasia godna jest filmu w stylu „Kariery Nikosia Dyzmy” Jacka Bromskiego. Tam całkiem współczesnym polskim państwem (choć z lat 90., to była satyra na ówczesny obóz postsolidarnościowy) trzęsie człowiek przypadkowy, który początkowo mniej nawet rozsnuwa własne intrygi, bardziej korzysta z kolejnych, otwierających się nagle możliwości, a one budują jego pozycję w państwie.

Przecież znaliśmy go od lat

Są naturalnie różnice. Dyzma, ten przedwojenny, z powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza, i ten z III RP grany przez Cezarego Pazurę, był outsiderem. Wygrywającym, bo nikt go nie znał. Tymczasem Banaś to nie jest człowiek znikąd. To dawny opozycjonista z Krakowa, siedzący na początku lat 80. w peerelowskim więzieniu, potem przez lata czynny w życiu publicznym.

To różnica z Dyzmą, ale jest i kolejne podobieństwo. Kiedy wybuchła jego afera, gdy okazało się, że zostawszy już prezesem NIK, nadal wynajmuje posiadaną przez siebie krakowską kamienicę na dom publiczny, rozliczni jego dawni towarzysze walki z komuną ogłaszali na rozlicznych internetowych forach, jak przy okazji historii lustracyjnych: „To niemożliwe. Przecież znaliśmy go od lat”. Widziano więc w Marianie Banasiu kogoś całkiem innego, niż był w istocie.

Podobne do dziejów fordansera zmienionego w prezesa Banku Zbożowego jest wreszcie i to,...