Obywatelka drugiej kategorii Ratuje ludzkość

autor zdjęcia: AFP

źródło: Rzeczpospolita

Katalin Karikó i Drew Weissman poznali się w 1998 r. przy uczelnianej kserokopiarce. Ćwierć wieku później wspólnie otrzymują Nobla (na zdjęciu w marcu tego roku w Los Angeles podczas ceremonii wręczenia nagród za przełomowe osiągnięcia naukowe)

To, że szczepionka przeciw covidowi powstała błyskawicznie, nie byłoby możliwe bez wcześniejszych 40 lat mrówczej pracy w laboratoriach, wielkich porażek i drobnych sukcesów oraz uporu córki pewnego węgierskiego rzeźnika.

Pomysł sterowania mechanizmem syntezy białek w komórce jeszcze niedawno należał do obszaru fantastyki naukowej. Dziś nie tylko działa w laboratorium, ale również został zastosowany na szeroką skalę z sukcesem. Jego potwierdzeniem jest też tegoroczny Nobel z medycyny dla Katalin Karikó i Drew Weissmana – nagrodzonych przez Komitet Instytutu Karolińskiego za prace nad szczepionką mRNA przeciw Covid-19.

Doniosłość wynalezienia nowego rodzaju szczepionek jest oczywista. Wybuch pandemii i wyścig z czasem naukowców poszukujących antidotum na wirusa ustawiły scenę dla tego spektakularnego sukcesu.

W obliczu globalnego zagrożenia z zapartym tchem śledzono postępy badaczy. Choroba ogarniająca kolejne kraje i wciąż rosnąca liczba zgonów nagliły do znalezienia lekarstwa. Kolejne terapie okazywały się najwyżej miernie skuteczne.

Opracowanie szczepionki stało się priorytetem. Wielu było przekonanych, że nie da się jej stworzyć w krótkim czasie. I słusznie, bo ten wyścig rozpoczął się tak naprawdę dawno temu. Chwile w błyskach fleszy poprzedziły lata żmudnej pracy w laboratoriach, serie porażek i małych sukcesów znanych jedynie wąskiemu kręgowi naukowców zajmujących się problemem. By prześledzić drogę do sukcesu, trzeba się cofnąć o 40 lat. A jest to historia zdobywania wiedzy, poświęcenia, pracy, uporu i konsekwencji w dążeniu do...