Już wolę pójść do klasztoru

autor zdjęcia: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Na zdjęciu: kadr z filmu „Viola, Franca” z 2017 roku w reżyserii Marty Saviny. Obraz opowiada historię porwanej i zgwałconej siedemnastolatki, która w 1965 roku sprzeciwiła się „małżeństwu naprawczemu”

źródło: Rzeczpospolita

Aż do 1981 roku porwanie i przemoc seksualna wobec nieletniej było na Sycylii przestępstwem wymazywanym automatycznie wraz z „małżeństwem naprawczym”. Nikogo nie oskarżano, nikogo nie karano: małżeństwo eliminowało odpowiedzialność karną.

Wserii wywiadów z 1991 roku autorstwa Beatrice Monroy i zebranych w książce pod tytułem „Noi, i palermitani” [My, palermiańczycy] Giuliana Saladino znalazła się w rozdziale razem z tymi, którzy zostali w Palermo. Jej odpowiedzi są pełne goryczy, choć nie rezygnacji:

„Nauczyłam się już mieszkać w Palermo bez niepokoju. Uważam je nawet za ładne miasto. Nie chciałam go porzucić w młodości, więc co dopiero teraz. Ale zaczynając od Palermo, chciałabym wrócić do pewnej refleksji: wiadomości neutralne są gorsze niż wiadomości kryminalne. W tym sensie, że te ostatnie składają się ze spektakularnych doniesień, tajemnic i silnie emocjonalnych rzezi, podczas gdy te neutralne nie tylko nie przekazują żadnych rewelacji, ale wręcz przemijają szybko i cicho: to są wiadomości ze świata biznesu, polityki, finansów, administracji publicznej, z życia regionów i miast. W Palermo zaś są to wiadomości dotyczące męki mieszkańca, uważanego zawsze za utrapienie, jeśli domaga się jakiegoś prawa, choćby najskromniejszego”.

Wnioski Saladiny są rozbrajające: „Jednego żałuję, i nie jest to sprawa osobista, lecz ogólna: a mianowicie tego, że ani za sprawą polityki, ani za sprawą dziennikarstwa, ani za sprawą postawy obywatelskiej nie zdołaliśmy znacząco zmienić losu tego miasta”.

Wywiad ukazuje się w czerwcu 1991 roku. Uwaga na datę. Bo dwa miesiące później, 29 sierpnia, mafia zabija Libera...