Przymusowe małżeństwo francuskiej lewicy

autor zdjęcia: Joel Saget

źródło: Rzeczpospolita

Raphaël Glucksmann, lider Partii Socjalistycznej, całym sercem wspiera walczącą Ukrainę JOEL SAGET/AFP

autor zdjęcia: Alain JOCARD/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Szef Francji Niepokornej Jean-Luc Mélenchon uważniej śledzi sytuację w Palestynie niż w Kijowie

Nowy Front Ludowy: trzy słowa, trzy kłamstwa. Unia wszystkich lewic, od socjalistów po komunistów, od zielonych po „niepokornych”, jest próbą odnowienia bloku, który już raz się rozpadł. Pozostaje silnie podzielona wewnętrznie i cały czas nie znajduje sposobu, aby zatrzymać odpływ uboższych wyborców ku dalekiej prawicy.

Od czasu do czasu trafia się człowiek, który miał nieszczęście urodzić się w niewłaściwej epoce. Napoleon, na przykład, to postać ze starożytności. Dużo bardziej pasowałby do Cezara, Scypiona czy Aleksandra niż do współczesnych mu Karolów, Wilhelmów czy Ferdynandów. Podobny problem mają dwie najbardziej emblematyczne postaci dla dzisiejszej francuskiej lewicy. Wypada się bowiem zgodzić z deputowaną socjalistyczną Hélène Geoffroy, która mówiła niedawno, że są po stronie progresywnej dwie zasadnicze tendencje, między którymi trudno znaleźć kompromis, obydwie uosabiane przez wyrazistego lidera. Określiła je ona mianem „linii Glucksmanna” oraz „linii Mélenchona”.

I tak Raphaël Glucksmann, lider listy Partii Socjalistycznej w wyborach europejskich, to jakby wschodnioeuropejski dysydent z początku lat 90., człowiek, dla którego polityka jest przedłużeniem publicystyki. Nudzą go spory programowe, ożywia się wobec problemów etycznych. W kwestii polityki gospodarczej i społecznej zmienia zdanie często i łatwo, jest pragmatykiem, który chce więcej sprawiedliwości społecznej, ale nie zamierza obalać kapitalizmu. Wyborcę „ludowego” drażni jego „paryżanizm”, wypomina mu się słowa sprzed lat, że bardziej u siebie czuł się w Nowym Jorku niż w Pikardii. Jeśli jednak idzie o wsparcie dla Ukraińców czy Ujgurów, pozostaje...