Dżihad: korzenie konfliktu

autor zdjęcia: Shuttesrstock

źródło: Rzeczpospolita

Al-Kaba – świątynia i sanktuarium w Mekce, najważniejsze miejsce święte islamu

autor zdjęcia: public domain

źródło: Rzeczpospolita

„Narodziny proroka Mahometa” – ilustracja do „Dżami at-Tawarich” Raszidoddina. Tebriz, 1315 r. Zbiory Biblioteki Uniwersyteckiej w Edynburgu

„Rozkazano mi prowadzić wojnę przeciwko ludziom, aż przyznają, że nie ma boga prócz Allaha i że Mahomet jest Jego Posłańcem. […] Jeśli to zrobią, ocalą krew i majątek” (Mahomet, prorok islamu).

Przed nakreśleniem historii wojny między islamem a Zachodem należy najpierw poznać jej korzenie. Wszystko zainicjował arabski założyciel i prorok islamu Muhammad (Mahomet) ibn Abd Allah (570–632). W 610 roku oświadczył on swoim politeistycznym współplemieńcom w Mekce, że wezwał go anioł (Gabriel), aby został posłańcem Allaha. Przesłanie było proste i oparte na koncepcji poddania się (po arabsku al-islam) woli Allaha przekazanej Mahometowi i przez Mahometa; każdy mu posłuszny stawał się muzułmaninem („tym, który poddaje się [woli Boga]”). Po dwunastu latach nauczania Mahomet pozyskał jedynie około stu nawróconych, głównie krewnych. Chociaż początkowo pozwolono mu nauczać bez przeszkód, plemienne elity Mekki, Kurajszyci, w końcu znużyły się jego agitacją przeciwko dotychczasowym tradycjom i bogom, więc w 622 roku go wypędziły. Prorok i jego zwolennicy uciekli do oazy Jatrib, nazwanej później Medyną, „Świetlistym Miastem”. Dysponując już znaczną grupą ludzi pod swoim dowództwem, Mahomet zaczął dokonywać licznych najazdów.

Mahomet sięga po władzę

Był tylko jeden sposób, aby uniknąć miecza Mahometa. Polecił on swoim zwolennikom: „Walczcie z nimi [niemuzułmanami], aż wyznają, że nie ma boga prócz Allaha, a Mahomet jest Jego posłańcem; jeśli to zrobią, wtedy wara wam od ich krwi [życia]...