Dzwonię z Watykanu

źródło: Nieznane

KS. KAZIMIERZ SOWA

FOT. BARTŁOMIEJ ZBOROWSKI

Bezpośrednie spotkanie z Janem Pawłem II od razu udowadnia, że głową Kościoła jest człowiek łamiący wszelkie konwenanse i ustalenia. Zwykle skupiony i zamyślony, w jednym momencie potrafi, mimo swojego wieku i choroby, zareagować uśmiechem, żartem czy dosadnym komentarzem.

Mimo szczegółowych wymogów protokołu dyplomatycznego i - zwłaszcza po zamachu - rygorystycznych zasad bezpieczeństwa Jan Paweł II zaskakuje nietypowymi zachowaniami.

Szczególny przywilej dzieci

W spotkaniach z ludźmi jest naturalny i spontaniczny. Nawet jeśli jest to oficjalne wystąpienie czy element liturgii, jak w 1997 r. podczas ekumenicznego spotkania podczas Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu. W pewnym momencie papież kichnął, a wypełniona po brzegi Hala Ludowa odpowiedziała brawami. Jan Paweł II reakcję sali skomentował krótko: "Okazuje się, że nawet kichnięcie może mieć sens ekumeniczny".

Innym razem, podczas lotu na Światowy Dzień Młodzieży (Filipiny, 1995 r.), dziennikarze zaczęli niedyskretnie dopytywać się o stan zdrowia. Konsternację oficjeli przełamał sam Ojciec Święty krótkim pouczeniem: "Jak widzicie, mam laskę. Mam ją, żeby sprawić lanie temu, kto się źle zachowuje, może nawet jakiemuś dziennikarzowi". Wybuch szczerego śmiechu...