![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Krótki komentarz do ustawy o świadku incognito
Krótki komentarz do ustawy o świadku incognito
Janusz Wojciechowski
4 listopada br. weszła w życie ustawa z 6 lipca 1995 r. ozmianie kodeksu postępowania karnego (Dz. U. nr 89, poz. 444) , wprowadzająca instytucję tzw. świadka incognito, czyli możliwość utajnienia tożsamości osoby składającej zeznania w postępowaniu karnym.
Ustawa o świadku incognito to doniosły eksperyment w polskiej procedurze karnej. Stwarza szansę skuteczniejszego zwalczania przestępczości, bo tajemnica tożsamości powinna ośmielać i zachęcać do składania zeznań. Z drugiej strony budzi kontrowersje, bo ogranicza fundamentalne zasady procesu karnego -- bezpośredniość i jawność. Praktyka pokaże, jak nowa instytucja sprawdzi się w konkretnych postępowaniach karnych.
Jestem przekonany, że świadek incognito zda praktyczny egzamin i w pełni potwierdzi się jego praktyczna przydatność. Aby w tym pomóc, podjąłem się skomentowania nowych przepisów. Komentarz jest krótki i zapewne niepełny, trudno bowiem przewidzieć wszystkie kwestie, jakie się wyłonią. Niewykluczone, że orzecznictwo sądowe niektóre sprawy rozstrzygnie inaczej, niż proponuję. Poza tym nie ma jeszcze rozporządzenia wykonawczego do ustawy. Komentarz jest zatem w znacznej mierze intuicyjny. Zważywszy jednak, że autor uczestniczył we wszystkich etapach prac legislacyjnych nad ustawą, oddaje on w miarę...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
