Kiedy lepiej wykonywać obowiązki służbowe według prawa obcego

Nawet jeśli Polak zatrudni się w niemieckiej firmie, zawsze może się odwołać do korzystniejszych krajowych regulacji, np. dotyczących dodatku za godziny nadliczbowe

W związku z rosnącą mobilnością pracowników i pracodawców w Unii Europejskiej coraz częściej pojawiają się pytania o prawo państwa, które należy stosować do oceny postanowień umowy o pracę. Czy strony mogą swobodnie wybrać prawo właściwe dla angażu?

Posłużmy się przykładem pracodawcy pochodzącego z  Czech, który planuje zatrudnić obywatela polskiego, mieszkającego w Polsce, do wykonywania pracy w Czechach i Polsce. Niewątpliwie w interesie zagranicznego szefa jest, aby prawem właściwym dla umowy o pracę było prawo czeskie. Z kolei dla pracownika lepiej byłoby, aby zawarł angaż zgodnie z prawem polskim, które zna i do którego ze względów językowych ma realny dostęp.

Warto przy tym pamiętać, że istnieje kategoria tzw. przepisów wymuszających swoją właściwość. Stosuje się je niezależnie od wyboru prawa dokonanego w umowie o pracę.

Jak było

Przez długi czas stosunki pracy z tzw. elementem zagranicznym regulował art. 32 i 33 ustawy z 12 listopada 1965 Prawo prywatne międzynarodowe (DzU nr 46, poz. 290 ze zm., dalej ppm), przy czym były przepisy szczególne, np. prawo lotnicze.

Zgodnie z art. 32 ppm strony stosunku pracy mogły poddać go wybranemu przez siebie prawu, jeżeli pozostawało ono w związku z tym stosunkiem. Elementami stosunku pracy, przez które można mówić o jego powiązaniu...