Nazywam ich Dzieci Boże

Nazywam ich Dzieci Boże

Rozmowa z reżyserem Janem Jakubem Kolskim

Proponuje pan nam kino autorskie, jakie są jego źródła?

Zafascynowanie życiem, wrażliwością ludzką. Najpierw piszę nowelę, opisuję w niej wszystko, nawet świat zapachów, aby tą atmosferą nasycić aktora, scenografa, operatora, muzyka -- ludzi, których pracę widać na ekranie. Później staram się nie uronić niczego istotnego z tego, co zawarłem w moim pisaniu -- sam siebie adaptuję. Przerabiam tekst na scenariusz, a później przygotowuję dokładny scenopis. Gdy kręcę film, boleję, że nie da się sfilmować wszystkich liter. To jest jednak niemożliwe. Przy filmowaniu, sięgając do kategorii semiotyki, trzeba ze znaku jednego języka -- z literatury -- przenieść konkretną wartość na znak innego języka, wizualnego. Cierpię, gdy nie wszystko udaje się pokazać.

Zaczynał pan swą przygodę z kinem jako operator, dokumentalista. Chce pan urzec teraz widza w fabule, równocześnie wizją, urodą kadru, własną poetyką, niekonwencjonalnym sposobem narracji?

To, że zostałem najpierw operatorem, nie jest przypadkiem. Zdecydowałem się na studia filmowe mając 25 lat, już jako człowiek ukształtowany, świadomy swych zainteresowań. Szybko zorientowałem się, że rola anegdoty w filmie na całym niemal świecie maleje, a kino podąża we własnym kierunku, odmiennym od literatury, od...