Chłopak z „Życiem Warszawy”

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

Adam Czupryński od trzydziestu lat mieszka na Wybrzeżu, jednak wracając często do Warszawy sięga zawsze po „ŻW”

źródło: Rzeczpospolita

Adam Czupryński był gazeciarzem. Zamiast do szkoły szedł na ulicę z naręczem „ŻW”. Często, tuż po tym, gdy wsiadł do tramwaju, upłynniał wszystkie egzemplarze. I wracał po kolejne. Był rok 1945. On miał 10 lat.

Nigdy nie krzyczało się całej nazwy.

Wystarczyło „Życie Wa!!!...” i przechodnie reagowali. Taki tytuł w powojennym czasie dawał nie tylko informacje, ale i nadzieję – mówi dziś nie najmłodszy, ale wciąż energiczny pan.

Gazeciarzem został przez przypadek, ale z konieczności: potrzebował pieniędzy na jedzenie.

– Codziennie rano, przed otwarciem kościoła św. Jakuba na placu Narutowicza, gdzie służyłem do mszy, widziałem, jak po przeciwnej stronie na pętli tramwajowej chłopcy sprzedawali gazety. Byli w moim wieku. Zapytałem jednego: – Gdzie to kupujesz? Powiedział mi, więc tam pojechałem. Nie pamiętam dokładnie dokąd ani skąd wziąłem pieniądze na te pierwsze egzemplarze – nie było ich więcej niż pięć. Ale rozeszły się zaraz, jak wsiadłem do tramwaju. Więc wróciłem po kolejne – opowiada.

Chłopcy, dzięki którym został gazeciarzem, mieli tyle lat co on. Nie więcej niż 10 – 11. Mieszkali na Ochocie. Z chłopakami z Pragi, którzy jako pierwsi, jeszcze w 1944 roku, rozprowadzali „ŻW”, nie miał kontaktu. Choćby dlatego, że do Warszawy wrócił z mamą i siostrą już po wyzwoleniu. Właśnie na Ochotę. Należał więc do kolejnego „pokolenia” gazeciarzy. Ale wspomnienia z tamtego okresu ma bardzo barwne. Przedstawił je nam, odpowiadając na apel ogłoszony w „ŻW”.

Gdzie są tamci chłopcy?

Kiedy zastanawialiśmy się, jak uczcić 65. urodziny naszej gazety i, w...