Bliski krewny Herberta

źródło: PRESSENS BILD/FORUM

źródło: materiały prasowe

Tomas Tranströmer „Wiersze i proza 1954 – 2004", przekład Magdalena Wasilewska-Chmura i Leonard Neuger. Wydawnictwo A5, Kraków 2012

Tomas Tranströmer, poszukiwacz głębszych źródeł kultury, cywilizacji i duchowości, stał się narodowym bardem Szwedów

Afazja i poezja. Głuchota i muzyka. Niemy poeta – głuchy kompozytor. Porównanie sytuacji, nie egzystencjalnej, ile raczej twórczej Beethovena i Trans-trömera narzuca się natrętnie. Mowa nie jest wprawdzie zmysłem, ale darem, który można tak jak zmysł utracić. Beethoven pytał Boga, dlaczego pozbawił go właśnie słuchu. Czy Tomas Tranströmer wypytywał Boga o swój wylew, z 1990 roku, który obok częściowego paraliżu prawej połowy ciała( poeta mógł odtąd grywać na fortepianie tylko lewą ręką) przyniósł mu niemotę? Nie wiemy i nikt nam tego nie powie, a wiersza na ten temat poeta nie napisał! I w ogóle niewiele już napisał po ataku choroby; wspomnienia przerwał i dotąd do nich nie wrócił. Wynika stąd logicznie i chronologicznie, że wylew – jeśli nawet nie postawił kropki w pisaniu Tranströmera, to, z pewnością, je wyhamował – nie może być żadnym kluczem do tej twórczości.

Chociaż, czy w „Czarnych widokówkach" z tomu „Dziki rynek" z 1983 roku, nie napisał proroczo:

Pośrodku życia bywa że śmierć przychodzi:

bierze miarę z człowieka. O tej wizycie

zapomina się, życie trwa. Lecz garnitur

szyje się cichcem

Tranströmer nigdy nie...