Wielka Wielka Brytania

autor zdjęcia: Steve Parsons

źródło: AP

Brytyjczycy mogą być dumni – zorganizowali świetne igrzyska i osiągnęli sportowy sukces

autor zdjęcia: Francisco Leong

źródło: AFP

Za cztery lata tak cieszyć się będą w Rio

źródło: EPA

Jacques Rogge – to jego ostatnie igrzyska jako szefa MKOl

To było święto życia, nie tylko sportu. Ale też igrzyska zaślepione zyskiem. A co będzie, gdy za rok władzę w MKOl odda Jacques Rogge?

Paweł Wilkowicz z Londynu

Nie do wiary, że oni się bali. Chyba tylko dlatego, że po prostu lubią się bać, smagać i narzekać. Wątpić, czy dadzą radę, czy są jeszcze w ogóle narodem. A potem odkrywać w godzinie próby, że nie jest z nimi tak źle i nawet każdy ma jeszcze gdzieś w szafie Union Jacka. Pokpiwać z królowej, ale tak jak się kpi z głowy rodziny, i mówić „nasza droga Liz", gdy na otwarcie igrzysk Jej Królewska Mość zgadza się udawać skok ze spadochronem.

Wielka Brytania dała nam igrzyska odświeżające. Zwłaszcza po ateńskich igrzyskach niczyich i po chińskich oszałamiających, ale bez choćby chwili na upuszczenie powietrza z balonu. Tu był dystans do siebie, humor, choć i pompa, gdy było trzeba.

Udało się w stolicy Europy zrobić zapraszające wszystkich igrzyska codzienności, wrośnięte w miasto, a nie wepchnięte w nie na siłę. Planetę sportowców, z pełnymi trybunami nawet na tych konkurencjach, które zwykle i podczas olimpiad przechodzą bokiem.

Ceremonie otwarcia i zamknięcia otwierały oczy: to tak też można? Że też nikt na to nie wpadł przed nimi. Nikt też wcześniej tak mocno nie włączył w przygotowania niepełnosprawnych. Byli wśród wolontariuszy, i nie dla pokazówki. Po prostu, tak żyjemy i tak robimy igrzyska. Dzięki temu wszystkiemu kilkanaście  olimpijskich dni było, jak powiedział na koniec Jacques Rogge, „happy and...