Polska potrzebuje efektu Mozarta

autor zdjęcia: Marek Dusza

źródło: Rzeczpospolita

Oby sukces Włodka Pawlika, pierwszego Polaka z nagrodą Grammy w kategorii jazzu, nie stał się tylko ciekawostką

Show-biznes | To, co autentyczne w muzyce, skończyło się definitywnie około roku 1997, może 1999. I w Polsce, i na świecie. Być może to zjawisko jest jednak odwracalne. Nie przestaję w to wierzyć.

Muzyczne podsumowania roku powstają głównie z potrzeby zdefiniowania tego, co zdaniem dziennikarzy dzieje się dookoła nich. Czytelnicy z kolei lubią takie roczne zestawienia. Traktują je niczym drogowskaz: tego warto posłuchać. Od co najmniej dekady takie artykuły są niemal identyczne.

Narzekamy w nich na zmieniający się przemysł fonograficzny, na inny rozkład akcentów w dystrybucji muzyki, wskazujemy na większe znaczenie nowych technologii, telefonii komórkowej czy na aplikacje streamingowe. Widzimy nowe szanse dla nowych artystów, ale i zagrożenia płynące z niemal darmowego korzystania z ich twórczości.

Wszystko to ma uzasadnienie, mnie już jednak nie wystarcza. Jako osoba, która chłonie muzykę od dziecka, a od 20 lat poświęca jej każdy dzień życia, czuję rosnący z roku na rok niedosyt. Można w pewnym uproszczeniu podsumować to tak, że jestem w tym swoim odczuciu niedosytu dotyczącego kondycji muzyki umiarkowanym pesymistą.

Umiarkowanym, bo ten rynek mimo wszystko nie radzi sobie najgorzej. Ludzie nadal kochają muzykę i uwielbiają dobre koncerty. Budzą się też do życia nowe pokolenia twórców myślących bez zahamowań i barier. Wolny rynek powoli, ale jednak, kształtuje nowy krajobraz po bitwie. Przetrwali najwytrwalsi, a do gry włączają się dodatkowo ci, dla których to, co dzisiaj, jest zwyczajnie normą.

Jestem jednak pesymistą, bo należę...