Gadulstwo Franciszka nie do przyjęcia

autor zdjęcia: Bartosz Jankowski

źródło: Fotorzepa

Przed wojną inteligencja była w znacznej mierze bezbożna, sanacja też. Józef Piłsudski przed śmiercią księdza nie wołał. A dzisiaj do Józefa Oleksego – ksiądz, do Wojciecha Jaruzelskiego – ksiądz. To jest nasze zwycięstwo.

W swojej karierze politycznej należał pan do kilku partii. Do której czuł pan największą sympatię?

Tak naprawdę były tylko dwie partie: ZChN i PiS. Reszta to były ugrupowania pomostowe, powołane do współpracy z większymi partiami. Naprawdę moją partią było Zjednoczenie Chrześcijańsko-Narodowe. Po pierwsze, mieliśmy szefa na poziomie, prof. Wiesława Chrzanowskiego. Po drugie, kierowaliśmy się kalkulacjami politycznymi, ale intryg nie snuliśmy.

Może na początku lat 90. wszystkie partie były takie sympatyczne, niewinne, a z czasem się zmieniły na gorsze?

Nie zgadzam się z tym. Wbrew bardzo złej opinii, która dotyka polityków jako całości, uważam, że przez 25 lat wolnej Polski dobrze się spisywali. Na scenie politycznej dochodziło do rozmaitych waśni, ale w czterech zasadniczych sprawach panowała zgoda. Po pierwsze, po 1989 roku nikt nie kwestionował, że Polska powinna być niepodległa, niezależna od Kremla. A jeszcze w sierpniu 1988 roku Stanisław Ciosek i Jerzy Urban w memoriale do Wojciecha Jaruzelskiego pisali, że aktywa rządzącej ekipy sprowadzają się do poparcia radzieckiego. Po drugie, wszyscy się zgodzili, że Polska ma być rządzona przez polityków wyłanianych w wolnych wyborach, do których dążono od momentu, gdy zebrał się Sejm kontraktowy. Po trzecie wszyscy byli zgodni, że Polska powinna być zorientowana na Zachód,...