Ryba, która miała głos

autor zdjęcia: Andrzej Krauze

źródło: Plus Minus

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

Maciej Rybiński – książę felietonu i król życia – skończyłby właśnie 70 lat, ale nie było mu to pisane. I kto teraz wytłumaczy nam ten dziwaczny świat?

Pomnikowość miejmy z głowy: był mistrzem fachu. Już internetowa notka – dziennikarz, publicysta, felietonista, satyryk, scenarzysta, pisarz, komentator polityczny, ekonomiczny i społeczny – zdradza, że język nie miał dla niego tajemnic. W wypominkach porównywano go do największych – Cata-Mackiewicza, Słonimskiego, Kisiela.

Prymat papieru nad eterem

Rybiński też podejmował najważniejsze tematy, które rozbrajał mądrą ironią. Nie miał w sobie żółci, wypełniającej dzisiaj debatę publiczną: przeciwnika wolał ośmieszyć, niż opluć. Dlatego jego pisanie drażniło ideologów wszelkiej maści – zielonych i tęczowych, czerwonych i różowych, wykształciuchów i komuchów, konfidentów i półinteligentów – którzy nie mieli na nie sposobu. Zarzucali mu więc skrzywienie i upartyjnienie, choć bronił zdrowego rozsądku i mienił się jego rzecznikiem.

Za wybitne zasługi dla rozwoju kultury, w szczególności za osiągnięcia w twórczości publicystycznej i pracy dziennikarskiej, będącej przykładem niezależności myślenia i odwagi głoszenia własnych poglądów, co było przyczynkiem przemian demokratycznych w Polsce – głosiło patetyczne uzasadnienie – został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Dostał też Nagrodę Kisiela, z której był bardzo dumny, co tłumaczono krócej i...