Skazany na samotność

autor zdjęcia: Filip Miller

źródło: Fotonova

Największe ataki na Krzysztofa Kąkolewskiego 
– w tym zmowa milczenia – nastąpiły wtedy, 
gdy zajął się opisem skutków sowieckiego osaczenia, w jakim żyli Polacy od zakończenia wojny.

O Krzysztofie Kąkolewskim, który umarł kilka dni temu, 24 maja, można by pisać i pisać. Opowiadać i opowiadać. Niewielu jest wśród nas, dziennikarzy bardzo dojrzałego już pokolenia, takich, którzy by się z tym niezwykłym autorem nie zetknęli.

Bardzo wielu z nas studiowało przecież wtedy, kiedy był wykładowcą w Studium Dziennikarskim i Instytucie Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, a był nim przez wiele dziesięcioleci. Był dla nas „ojcem reportażu"– skoro napisał zupełnie niesłychaną w PRL rzecz „Jak umierają nieśmiertelni" o zbrodni w amerykańskiej willi Romana Polańskiego – i twórcą nieistniejącej formalnie „szkoły reportażu". To my, jego studenci, byliśmy tą co roku inną szkołą. Wielu dziennikarzy wciąż pracujących w zawodzie – bo nie tylko reportażystów, jak jako pierwszy nazywał autorów tego gatunku – jest jego uczniami, a nieliczni uważają się wprost za jego wychowanków. Czy niektórych z nas nazwałby przyjaciółmi?

Był niełatwy w relacji, kapryśny, nieufny – ale był sobą. Nikogo nie udawał, do nikogo się nie przymilał, o nic nie zabiegał. Nigdy nie pisał na zamówienie, nie chwalił władzy, nie układał się z nią. Pytany przez studentów czy kolegów dzielił się przemyśleniami i nawet radami, które nie zawsze chciało się przyjmować, tak były kategoryczne. Po czasie, niekiedy po latach, okazywało się, że miał...