Europejski naród

źródło: EAST NEWS

Lody w Lasku Bulońskim takie pyszne... Beztroskie lato roku 1940 w Paryżu

Jak mamy się stać „braćmi", jeśli podstawowe doświadczenia XX wieku 
– przeoranie przez niemiecki narodowy socjalizm i rosyjski komunizm 
– zostały przeżyte i zapamiętane przez Francuzów i Polaków 
w radykalnie odmienny sposób?

Czy czujesz się Europejczykiem? To retoryczne pytanie (jeśli zadaje się je w Polsce) wymieszane było w audycji publicznego radia z pytaniami dotyczącymi „narodu europejskiego". Dziennikarz przepytywał młodych ludzi z wielkiego ośrodka miejskiego, a oni bez trudu domyślali się, jakich odpowiedzi się od nich oczekuje, nikt więc nie zasugerował, że stawianie tożsamości narodowej w opozycji do poczucia przynależności do Europy to głupstwo, bo druga wynika z pierwszej i obie się uzupełniają.

Sfinansowane przez UE radiowe rozmowy były delikatną sugestią, że powszechnie przeżywana przynależność narodowa, bez której, powtarzam, nie sposób być Europejczykiem, odegrała już swoją rolę i jak każda zużyta formuła powinna powoli odchodzić w przeszłość, jest bowiem nie tylko staroświecka, ale i obciążona ciężkimi winogronami win. W imię jasnej przyszłości narodowość powinna ustąpić niejasnej europejskości lansowanej różnymi metodami, także za pomocą czysto marketingowego konceptu „narodu europejskiego".

Jak mogłaby wyglądać droga do Europy pozbawionej zagrożenia narodowymi aspiracjami? Ano najpierw europeizacji podlegałyby zapewne narody mniejsze, o lichszym PKB, dysponujące mniej wpływową kulturą, na przykład ludy peryferyjne, w różny sposób uzależnione od silniejszych sąsiadów lub te, które z powodów gospodarczych, geopolitycznych albo historycznych uporczywie...