Tupecik księdza Twardowskiego

źródło: Agencja Gazeta

1 czerwca poeta skończyłby 100 lat. Urodził się w Dzień Dziecka, może więc dlatego do końca miał w sobie wrażliwość i nieśmiałość. 
A także zachwyt nad światem.

Uważał się też za rozpieszczone dziecko Pana Boga. Był jednym z najbardziej lubianych i cenionych poetów współczesnych. Jego otwartość na ludzi zjednała mu rzesze wiernych. A niewielkie mieszkanko obok warszawskiego kościoła sióstr Wizytek stało się niemal celem pielgrzymek.

Polonista z wykształcenia, przyrodnik z zamiłowania, kapłan z powołania. I wybitny przedstawiciel współczesnej liryki religijnej. Debiutował w 1937 roku tomem „Powrót Andersena". W czasie wojny walczył w AK. W 1948 roku przyjął święcenia kapłańskie. Przez wiele lat pisał do szuflady. Wiara i poezja były wtedy ucieczką przed brutalnością otaczającego świata. Przełomem w jego poetyckim życiu stał się pierwszy wydany po II wojnie zbiór wierszy „Znaki ufności". Ukazał się dopiero w 1970 roku.

Wiersz jak rozmowa

Od tego czasu zyskał olbrzymią i zasłużoną sławę. O księdzu Janie i jego wierszach z równym zachwytem piszą zarówno wierzący, jak i ateiści. Osobisty przekaz wiary ujmował w proste, niekiedy kolokwialne formy, liryzm łączył z humorem.

– Miałem wielką potrzebę pisania wierszy, bo każdy wiersz jest jak rozmowa z przyjacielem – zwierzał się. – Niektóre z nich przez lata tworzyłem do szuflady i nie myślałem wcale, że zostaną wydane. To po raz kolejny przekonało mnie, że trzeba mieć ufność w Bogu. Człowiek nie potrafi przewidzieć wielu rzeczy....