Nie muszę kręcić filmów za wielkie pieniądze

źródło: Gutek Film

Adam Driver jako Paterson i Golshifteh Farahani w roli jego ekscentrycznej żony Laury.

źródło: Gutek Film

Jim Jarmusch, reżyser, scenarzysta: Jestem nastawiony bardzo pacyfistycznie. Nie znoszę prowojennej polityki ani w Ameryce, ani gdziekolwiek indziej. Ale to nie znaczy, że mam gardzić żołnierzami.

Rz: W każdym drzemie poezja?

Jeśli potrafimy ją pielęgnować... Co oczywiście nie znaczy, że wszyscy jesteśmy poetami.

To prawda, że w młodości pisał pan wiersze?

Byłbym profanem, gdybym powiedział, że tak. Raczej notowałem sobie pewne myśli i spostrzeżenia. Ale mnóstwo czytałem. Jako nastolatek odkryłem dla siebie francuskich poetów przeklętych – Baudelaire'a, Rimbauda. A potem Amerykanów – przede wszystkim Walta Whitmana. Kiedy uciekłem z rodzinnego Akron w stanie Ohio do Nowego Jorku, moim wykładowcą na uczelni był David Shapiro. To on, razem z Ronem Padgettem jest redaktorem „Antologii poetów nowojorskich", jaka ukazała się w 1970 roku. Trafiłem na nią dopiero w połowie lat 70., ale natychmiast stała się dla mnie niemal Biblią. Filozofia życiowa poetów nowojorskich, ale też ich poczucie humoru, są mi bardzo bliskie. Frank O'Hara pisał: „Nowy Jorku, jakiż jesteś piękny! Jak Ginger Rogers w Swing Time". A w jego manifeście można przeczytać: „Nie pisz wiersza dla świata. Pisz go dla jednej osoby. Jak list albo jak notatkę". Kiedy zacząłem kręcić filmy, bardzo chciałem stać się w kimś, kto w kinie byłby odpowiednikiem poetów nowojorskich.

Pana filmy rzeczywiście są bardzo osobiste. Jak intymna rozmowa. Właśnie jak wiersze pisane dla jednej osoby.

Często to słyszę. Zwłaszcza po...