Wielkanoc metafizyczna

Pamiętam metafizyczny (choć tego słowa jeszcze nie znałem) lęk, który towarzyszył mi zawsze w dzieciństwie tuż przed Wielkanocą, w Wielkim Tygodniu, kiedy najpierw ciągnięty za rękę przez mamę, potem już na własne życzenie odwiedzałem mury mojego parafialnego kościoła.

Pierwszym wspomnieniem jest zapach świec, zapewne wtedy na przełomie lat 60. i 70. jeszcze woskowych, dzięki temu wonnych, kryjących w sobie całą gamę nieoczekiwanych aromatów i tajemnic. Z tego świata zapachu, a dziecko odczytuje świat przede wszystkim zmysłowo, wyłaniał się kolor. To był intensywny fiolet szat kapłana, symbol oczekiwania na cud zmartwychwstania, o czym miałem dowiedzieć się dużo później. Kolorowi towarzyszył zwykle dźwięk, ta charakterystyczna wielkopostna gama, z której wykreślono każdą radosną nutę, która zawsze miała i ma zbliżać ludzi do tajemnicy grobu i śmierci. Zmartwychwstanie? Też było wtedy dla mnie abstrakcją. Kompletnie niezrozumiałe. I na koniec światło, przyciemnione światło dnia, kościelne półmroki wzbogacone tylko chybotliwym płomykiem świecy.

Stałem pośrodku tej rzeczywistości pasyjnej do końca owładnięty uczuciem, którego nie pojmowałem, ale które kompletnie mnie paraliżowało. Jakby postawiono mnie w...