Nadzieja w mnichach i naukowcach

źródło: Bridgeman/Photower

Średniowieczne zakony wzniosły sztukę winiarską na wyżyny. Świętowanie sukcesu trwało kilka stuleci.

„Chociaż pragnienie pali go i kąsa, mleka na mnicha nikt nie ujrzy wąsach". Ale nie trzeba się oburzać na tę słabostkę, ponieważ gdyby nie ona, nasza cywilizacja byłaby pozbawiona tego nadzwyczajnego napoju.

Nieumiarkowanie mnichów piętnowali moraliści wszystkich stuleci. Św. Benedykt mawiał o pożywieniu „infirmitas", o winie mawiał „imbecilitas". Z faktami nie warto dyskutować, faktem jest zaś, że tu i ówdzie mnisi lubili napić się aż do czkawki, ale nie ma tego złego, co nie wyszłoby na dobre – ich grzech wydał wspaniałe owoce.

Zboże, oliwa i wino to trzy filary wszystkich antycznych kultur w basenie Morza Śródziemnego. Jednak filary te runęły pod naporem barbarzyńców, po upadku Imperium Rzymskiego nastały wieki ciemne, wysoko rozwinięta cywilizacja przestała istnieć, a wraz z nią w gruzach, a raczej w liściach, legło winiarstwo. Jego renesans zawdzięczamy właśnie średniowiecznym klasztorom, to one przywróciły „godność" winnej latorośli, z jej uprawy uczyniły sztukę, a smak wina wprowadziły na wyżyny osiągane dziś tylko w niektórych punktach globu.

Wielkie pragnienie

Chrześcijaństwo potrzebuje wina do liturgii mszy świętej, bez wina nie byłoby chrystianizacji barbarzyńskiej Europy, między innymi ziem polskich. Jednak gdy następowała ta apostolizacja, w średniowieczu, szlaki handlowe były takie, jakie były, czyli skrajnie niebezpieczne, różnego kalibru książątka, władykowie, wojewodowie demonstrowali pozycję suwerena, łupiąc na gościńcach każdego obcego. Nie trzeba przekonywać, że antały z winem stanowiły wyjątkowe kąski. Transport...