Ten obłędny luty

źródło: AFP

Londyn, choć tam jest najwięcej imigrantów, głosował za pozostaniem w Unii. Większość jego mieszkańców wyciągnęła jakąś korzyść z otwartej gospodarki.

źródło: AFP

David Cameron nie próbował uzyskać od najważniejszych polityków Partii Konserwatywnej gwarancji, że w kampanii przed referendum pozostaną lojalni wobec szefa rządu i poprą integrację. Za ten błąd słono później zapłacił.

To miała być prosta zagrywka, która zminimalizuje wpływy eurosceptyków w Partii Konserwatywnej. Zamiast jednak zwalczyć opozycję w swojej własnej partii, premier David Cameron zaliczył największą wpadkę w historii brytyjskiej polityki. I przeszedł do historii.

W piątek 24 czerwca 2016 r. premier David Cameron wyszedł z gabinetu do swoich współpracowników dopiero o siódmej na ranem, gdy ostateczne wyniki referendum w sprawie obecności Wielkiej Brytanii w Unii Europejskiej były już znane.‌

„Cóż, nie poszło zgodnie z planem" – przytacza słowa premiera jego wieloletni rzecznik prasowy Craig Oliver w książce „Unleashing Demons: The Inside Story of Brexit" („Uwalniając Demony: Kulisy Brexitu"). Żadnych emocji, przekleństw, załamania. Tak, jakby nie chodziło o największy błąd polityczny we współczesnej historii Wielkiej Brytanii, tylko przysmażone jajko albo list z policji o niezapłaconym mandacie.

Premier pokerzysta

Winnych brexitu jest wielu, ale nikt nie ponosi większej odpowiedzialności niż Cameron: polityk pokerzysta, który chyba jak żaden brytyjski premier był gotów ryzykować imponderabilia w imię przejściowych, politycznych korzyści.

Na pomysł rozpisania referendum w sprawie członkostwa Wielkiej Brytanii w Unii szef rządu wpadł podczas szczytu NATO w Chicago w maju 2012 r. Agenda spotkania była najwyraźniej dość nudna, Cameron znalazł więc czas na rozmowy przy kawie z szefem swojego gabinetu Edwardem Llewellynem i ministrem spraw zagranicznych Williamem Hague'em. Trzej dżentelmeni doszli do wniosku, że nie będzie lepszego sposobu na zmarginalizowanie eurosceptycznej frakcji w...