Macedończyk

Macedończyk

Macedończyk

-- Trafiłem prosto z greckiej partyzantki do polskiego Zgorzelca. Nie miałem jeszcze osiemnastu lat. Zgorzelec był wówczas stolicą emigracji grecko-macedońskiej w Polsce. Znajdowały się tam dwa domy opieki dla około trzech tysięcy macedońskich i greckich dzieci. A dzieci muszą chodzić do szkoły.

Na początku to szkolnictwo wyglądało bardzobiednie, zbieraliśmy się w grupach wiekowych i rozmawialiśmy, opowiadaliśmy bajki, deklamowaliśmy wiersze, przysłowia, śpiewaliśmy pieśni narodowe. Wtedy bardzo popularne były pieśni rewolucyjne. Gdzieś w pięćdziesiątym roku, dzięki pomocy polskiego Ministerstwa Oświaty, szkolnictwomacedońskie zostało zorganizowane tak jak polskie. Brakowało nam jednak podręczników, przeszkodą była teżbariera językowa, nie znaliśmy jeszcze dobrze polskiego, niektórzy w ogóle.

Nauczyciel

Zorganizowaliśmy najpierw kursy językowe dla nauczycieli. Po sześciu miesiącach zaczęliśmy już trochę mówić i czytać po polsku. W 1951 roku zapadła decyzja ministerstwa, by Państwowy Ośrodek Wychowawczy przenieść do Polic koło Szczecina. Tam kontynuowałem pracę jako nauczyciel języka macedońskiego.

Dzieci nasze czuły się w Polsce jak u siebie w domu. Spotykaliśmy się z wielką pomocą i serdecznością Polaków. Pamiętam ogromne zaangażowanie pana Kopczyńskiego, szlachetnego...