Przemilczane perły

źródło: Stanisław Loba/TVP

„Wesele”, Dominika Kluźniak, Grzegorz Małecki

źródło: Natasza Mludzik

„Paradiso”, Katarzyna Dąbrowska

źródło: Apolinary Rzońca

„Dołęga-Mostowicz. Kiedy zamykam oczy”, Marian Opania, Elżbieta Jarosik

Przed sopockim festiwalem Dwa Teatry warto napisać: Teatr Telewizji rozrzuca przed nami skarby. Ale nie wszyscy chcą
to zauważyć.

Odbył się przedpremierowy pokaz ostatniego spektaklu Teatru Telewizji w tym sezonie. To „Dołęga-Mostowicz. Kiedy zamykam oczy" – o fascynującym dziennikarzu i pisarzu, twórcy postaci Nikodema Dyzmy. Ciekawy choćby dlatego, że współautorem tekstu (razem z Marcinem Dancewiczem) i reżyserem jest znany aktor Marek Bukowski. Ale równie ciekawy z powodu pomysłowego, świetnie napisanego tekstu, gdzie prawdziwa historia nakłada się na fikcję literacką. Jednym z bohaterów jest... sam pan Dyzma.

Ten spektakl to zarazem odpowiedź na rozliczne pytania dotyczące Teatru Telewizji. Jeśli ktoś opowiada o pisowskiej narracji historycznej rzekomo propagowanej w telewizyjnych przedstawieniach, znajdzie tu niezwykle gorzki rozrachunek z II Rzecząpospolitą. Jeśli ktoś pyta o język tego specyficznego gatunku, powinien doznać satysfakcji – mamy tu jedną z recept na niego, teatralną umowność ładnie wydobywaną przez kamerę.

Majowy koniec sezonu wiąże się ze zdarzeniem istotnym. To festiwal Dwa Teatry, gdzie konkurują w odrębnych kategoriach spektakle telewizyjne i radiowe. W Sopocie odbędzie się za tydzień impreza ważna. Wszak kilkusettysięczna widownia każdego spektaklu telewizyjnego przekracza „osiągi" najlepszego teatru „stacjonarnego", w budynku ze sceną.

Po macoszemu

Zawsze przy okazji tego festiwalu ogarniają mnie wyrzuty sumienia wobec teatru radiowego,...