Wytropić fale grawitacyjne

źródło: materiały prasowe

„Pokażę panu, jak reaguje oficer marynarki, kiedy ktoś nazywa go szarlatanem!" – krzyknął Joseph Weber, profesor Uniwersytetu Marylandu, do Richarda Garwina z Centrum Badawczego IBM 
imienia Thomasa J. Watsona. Przewodniczący musiał ich na siłę rozdzielać.

Pierwsza informacja o wykryciu fal grawitacyjnych pojawiła się w 1969 roku, czterdzieści siedem lat przed drugą, tą z lutego 2016 roku. Kontekst był zupełnie inny – konferencja poświęcona względności w Cincinnati w Ohio, a nie w Waszyngtonie – nieobecne media i tylko jeden, a nie 1005 autorów. A zatem badania „w starym stylu" i brak wątpliwości wobec tego, co w dzisiejszych czasach, jak się zdaje, przy takich okazjach pasjonuje wszystkich: kto dostanie Nobla, kiedy odkrycie zostanie potwierdzone. Człowiek, o którym mówimy, już raz stracił taką szansę. A było to w roku 1964, kiedy nagrodę przyznano za masery i lasery. Drugi Nobel go ominął, ponieważ nie udało się potwierdzić jego odkrycia fal grawitacyjnych. Mowa o Josephie Weberze, profesorze Uniwersytetu Marylandu w College Park na przedmieściach Waszyngtonu, fizyku, a także oficerze US Navy, weteranie walk na Pacyfiku i desantów w rejonie Morza Śródziemnego. O człowieku niezwykłym.

W 1956 roku Weber miał trzydzieści siedem lat i spędzał roczny urlop naukowy w Princeton, dokąd zaprosił go Freeman Dyson, jeden z wybitnych specjalistów elektrodynamiki kwantowej, pracujący w Institute for Advanced Studies. Weber chciał dowiedzieć się więcej o teorii względności. (...) Otóż właśnie Dyson, o czym Weber często wspominał, przekonał go, że być może istnieją wystarczająco silne źródła fal grawitacyjnych, by te mogły zostać...