Szambo bez czystki, czyli (nie)odzyskany Radiokomitet

źródło: PAP

Prezydent Wojciech Jaruzelski i prezes Radiokomitetu Andrzej Drawicz na wydanym przez głowę państwa przyjęciu dla dziennikarzy (Warszawa, listopad 1990 r.). Wielu ludzi Solidarności miało za złe szefowi radia i telewizji nieusuwanie z anteny skompromitowanych twarzy

Sebastian Ligarski, Grzegorz Majchrzak Powstał rząd Mazowieckiego, wkrótce zacząć się miała gospodarcza rewolucja Balcerowicza, a w telewizji wciąż pracowali dziennikarze wysługujący się poprzedniej władzy.

23 września 1989 r. przewodniczącym Komitetu ds. Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja" został Andrzej Drawicz. Zanim jednak do tego doszło, tzw. Radiokomitet stał się polem walki pomiędzy Polską Zjednoczoną Partią Robotniczą a pierwszym solidarnościowym premierem.

Miejsce zajmowane dotychczas przez Jerzego Urbana należało do tzw. nomenklatury PZPR (puli stanowisk zarezerwowanych dla partyjnych nominatów), a w nowym układzie politycznym pozostawało niezwykle ważnym narzędziem w walce o dusze Polaków. Nic zatem dziwnego, że w twardych negocjacjach przedstawicieli partii komunistycznej z Mazowieckim żadna ze stron nie zamierzała odpuszczać.

Najlepiej oddawało to spotkanie Mazowieckiego i szefa Urzędu Rady Ministrów Jacka Ambroziaka z ustępującymi premierem Mieczysławem F. Rakowskim i ministrem spraw zagranicznych Marianem Orzechowskim 3 września 1989 r. Kiedy premier jednoznacznie dał do zrozumienia, że zmiany w radiu i telewizji mają być widoczne dla społeczeństwa, sama instytucja ma być pluralistyczna, a partia komunistyczna zadowolić się stanowiskiem jednego z wiceprezesów, był to dla jej przywódców wręcz policzek.

W rewanżu, kiedy wypłynęła kandydatura Krzysztofa Kozłowskiego, zastępcy redaktora naczelnego „Tygodnika Powszechnego", na szefa radia i telewizji, Urban inspirował Rakowskiego, aby za wszelką cenę ją utrącić. Udało się, choć Mazowiecki na...