Kiedy korzystać z przepisów dotyczących safe harbour

Zastosowanie regulacji o bezpiecznej przystani skutkuje przede wszystkim uznaniem ceny za rynkową, a tym samym odstąpieniem przez organ od określenia dochodu (straty) podatnika w zakresie wysokości jego wynagrodzenia. Agnieszka Krzyżaniak 
Anna Hornowska

Instytucja safe harbour (bezpieczna przystań) jest nowym rozwiązaniem w przepisach polskiego prawa podatkowego, gdyż została do nich wprowadzona od 1 stycznia 2019 r. Jest jednak obecna i powszechnie stosowana w innych krajach, np. Europy Zachodniej. Mechanizm ten jest dostępny wyłącznie dla wybranych kategorii transakcji, po spełnieniu warunków określonych w przepisach.

Celem regulacji jest zagwarantowanie, że organ podatkowy odstąpi od określenia wysokości dochodu albo straty podatkowej danego podatnika w zakresie wysokości jego wynagrodzenia w transakcjach z podmiotami powiązanymi, po spełnieniu przez podatnika określonych warunków dla tych transakcji. Rozwiązanie safe harbour ma więc na celu umożliwienie podatnikom stosowania uproszczonych zasad w zakresie rozliczeń w odniesieniu do pewnych kategorii usług. Podatnicy, stosujący regulacje safe harbour, z jednej strony są chronieni przed kwestionowaniem przez organ podatkowy ceny stosowanej w transakcjach z podmiotami powiązanymi, z drugiej strony zostają zwolnieni z obowiązku przedstawienia w dokumentacji cen transferowych analizy porównawczej uzasadniającej rynkowość.

Rozwiązanie safe harbour w polskich przepisach przewidziane jest dla dwóch rodzajów transakcji, tj. usług o niskiej wartości dodanej oraz pożyczek (w tym także kredytów oraz emisji obligacji).

I. Usługi o...